Ideën, eerste bundel
70.
Daar heb je nu kleinen Max...
- Strek je arm niet zo ver uit op tafel, zei z'n moeder, dat is onhebbelyk.
Ik had den helen dag rondgelopen om te bedenken hoe ik 't moest aanleggen om vrouw en kind in 't leven te houden.
Ik had gepensionneerde residenten gezien. Ik had redevoeringen gelezen van geachte leden. Ook een fonkelnieuw ministerieel program dat precies leek op oude programmen. Er kwam veel in van systeem, maar niets van recht. Ook had ik vrienden ontmoet, die zeiden: Bonjour, hoe gaat het? Die vraag doet zéér als 't heel slecht gaat. En die 't vragen, geven er eigenlyk zeer weinig om hoe 't u gaat.
Dit alles was me weervaren, maar middel om vrouw en kinderen te voeden, had ik niet gevonden.
Daarop kwam ik thuis. Misschien riep ik: Eli, EU... of zoiets.
Ik viel neer op 'n stoel, afgemat, uitgeput, byna moedeloos... Ik schoofde hand onder het hoofd dat slap neerviel, strekte den steunenden elleboog uit op de tafel...
- Mama, riep Max, Papa is onhebbelyk.
Dat was onbillyk van kleinen Max.