27 februari 1887
Brief van mevr. M. Wibaut-Berdenis van Berlekom aan Mimi. Dubbel velletje postpapier, geheel beschreven. (M.M.)
Zondag, 27 Febr. 87
Geachte Mevrouw,
Zoo is er dan reeds een geheele week verloopen sinds wij die verschrikkelijke tijding kregen - het was op het feest van den eersten jaardag van ons kindje - en de leegte, die wij gevoelen, nu hij is heengegaan, aan wien wij zòò onuitsprekelijk veel te danken hebben, dringt mij er toe U te schrijven. Hoe groot de invloed is dien hij op ons beider leven heeft uitgeoefend, kan ik niet nagaan; een leven zonder Multatuli te kennen kan ik mij niet meer voorstellen. Zijn invloed op ons denken en werken is als die van de zon in de natuur, de kracht, de warmte, die er van hem uitgaat, is zòò verkwikkend, zoo opbouwend. De smart over zijn heengaan komt niet voort uit de verwachting, dat hij nog meer zou geven; hij heeft genoeg gedaan - maar wij hadden hem zòò lief. Mevrouw, hoe kan ik U zeggen, hoe dankbaar ik was, toen hij een zuster, die mij na aan 't hart ligt, geheel opkwikte en versterkte door zijn vriendschap. Zelf heeft hij wellicht niet vermoed, wàt hij voor haar is geweest zooals hij nooit heeft kunnen vermoeden, wat hij voor zoo velen was, die hij het heldere licht der Vrije Gedachte heeft ontstoken.
Maar hoe koud zijn mijn woorden, als zij iets van hem willen zeggen.
Mocht het voor U, die zòòveel leed te dragen hebt ten minste een vriendelijke troostende gedachte zijn, dat er in Nederland vele vrienden zijn, die in stilte met U treuren, die hunne kinderen zullen op voeden in liefde tot hem, die met alle kracht zullen werken om het groote werk, door hem begonnen, voort te zetten.
Met eerbiedige groeten,
M. Wibaut-Berdenis van Berlekom