22 april 1863
Brief van Multatuli aan Mimi. Dubbel velletje postpapier, waarvan twee bladzijden beschreven. (M.M.)
den harden wind: reizigers voor Brussel moesten per boot over het Hollands diep, of nog een langere afstand.
Woensdag
Ik sloot van nacht bygaand briefje aan U. Je ziet er uit hoe ik je dagboek niet terug zond. Om den harden wind ben ik niet vertrokken, Dus nu kan ik lak krygen en sluiten.
Ik erken dat inliggend briefje weêr geen goed sluitteeken is.
Vandaag heb ik weêr verdriet gehad Truida kan't je zeggen. Zóó leef ik sedert myn vertrek uit Lebak. En nog zyn er die niet begrypen hoe ik niet meer uitvoer. Wat zou ik 'n medelyden hebben met een diertje dat gejaagd werd als ik. Welnu, ik kan't uithouden, ik betreur alleen dat men my belet te werken. Dát is het.
Graag schreef ik je veel, heel veel. Maar dan is't weêr als vroegergeen sluitteeken!
Akelige zamenloop - omdat ik van morgen geen lak had heb ik een oogenblik in vreesselyken angst gezeten dat jou dagboek in handen van anderen zou komen! Ik had't van nacht ingepakt in portefeuille en koffer - en die koffer liep gevaar. Ja, ja 't is beter dat ik het terug zend.
Misschien zal ik jou brieven moeten verbranden, ik vrees weldra geen plaats te hebben waar ze veilig zyn. Is dat bitterheid genoeg? Je weet niet wat het my kost je dagboek intepakken. Maar nu zeg ik zelf: het moet. Eerst vond ik het wreed van je.
Adieu Mimi. Bedank Truida en francisca die zoo lief en hartelyk voor my geweest zyn. Was't om uwentwille, om mynentwille, ik weet het niet maar ze waren innig lief.
later
Weêr heb ik alles gelezen. O Mimi hoe dank ik je voor dien blik in je heerlyk gemoed - en dat moet ik nu weggeven!
Telkens by't lezen woû ik antwoorden op die geschiedenis van je hart. Maar eilieve hoe kan dat? Dan sluit ik immers niet.
Zorg als ik weêr in den Haag kom dat Truida iets van Albert weet, van uw Albert.